تو اداره فقط تعداد محدودی از همکارا درجریان بیماری من و جراحی تعویض مفصل لگنم بودن. از روزی که 4 ماه استعلاجیم تموم شد و برگشتم اداره، هر کسی که منو دید ازم پرسید و منم نمیتونستم جواب ندم و مجبور شدم به همه بگم جراحی تعویض مفصل لگن انجام دادم. بعد تازه وارد مرحله بعد میشیم، همه میپرسن چرا؟

مجبور میشم بگم در رفتگی لگن مادرزادی داشتم.

خوبیش اینه که اکثرأ در همین جا صحبت تموم میشه و وارد مرحله دعا و آرزوی سلامتی میشیم.

گاهی هم صحبت همچنان ادامه پیدا میکنه و دکترت کیه؟ کدوم بیمارستان بودی؟ چجوری بود؟ دارو مصرف میکنی یا نه؟ و خلاصه که هر سوالی دارن میپرسن.

بدیش اینه که همکارا الان ظاهر منو میبینن و منم ماجرا رو تعریف میکنم و از نظرشون شاید خیلی خاص نباشه چون اصلأ درکی از نوع جراحی و درد و دوران نقاهت من ندارن.

اینجاست که واقعأ میرسم به این عبارت: برای اینکه در مورد کسی حرف بزنیم باید اول کفشاشو بپوشیم تا ببینیم چه بر اون گذشته.