همیشه فکر میکردم وبلاگ‌نویسی کار راحتیه مخصوصأ اگه یه وبلاگ شخصی باشه با موضوع شخصی که نویسنده مطالبی که دوست داره رو می‌نویسه اما حالا که خودم شروع کردم به اینکار دارم میبینم که سختی‌های خودش رو داره. اول از همه اینکه حتمأ باید یه مقدار کدنویسی بلد باشی تا بتونی یه تغییراتی در قالب پیش‌فرض بوجود بیاری. مهمتر از همه اینه که نمیدونی درمورد چی بنویسی، گاهی شروع میکنم به نوشتن یه مطلب اما یعدش میبینم درکش برای کسایی که منو از نزدیک نمیشناسن سخته و امکان داره سوءتعبیر بشه. گاهی مطلب رو مینویسم اما میبینم نتونستم حق مطلب و ادا کنم و اون چیزی که میخوام ازش متواتر نمیشه. گاهی مطلب و مینویسم و بعد پشیمون میشم و پاک میکنم چون میترسم عواقب بدی در آینده بوجود بیاد و خلاصه اینکه در پیدا کردن موضوع برای نوشتن گاهی درمانده میشم.
موضوع بعدی اینه که من توی برنامه ام این بود که هر روز مطلب بنویسم و گاهی بخاطر احوالاتم گاهی بخاطر اینترنت گاهی بخاطر اتفاقایی که برام میفته یا نمیشه یا فراموش میکنم و این موضوع ناراحتم میکنه.
واقعأ به وبلاگ‌نویسایی که مطالب خوب مینویسن و وبلاگشون رو منظم آپدیت میکنن تبریک می‌گم و امیدوارم یه زمانی برسه که منم بتونم یه وبلاگ خوب و به‌روز با مطالب مفید و جذاب داشته باشم.
ممنون میشم اگر شما هم تجربیات خودتون رو برام بنویسید و اگر راهنمایی و راهکاری برای بهبود وبلاگ دارید بهم بگید.

زمانیکه شروع به نوشتن این وبلاگ کردم تحت تأثیر فیلم Julia and Julie بودم اما در کل تصمیم دارم این وبلاگ رو اگر بشه تا یکسال بنویسم و بعد از اون اگر دیدم بازخورد وبلاگم خوبه و خواننده ها تعامل دارن و در مورد نوشته های من نظر میدن، چه بد و چه خوب یا پیشنهادات خودشون رو برای من مینویسن، این وبلاگ رو ادامه بدم و اگر این طور نبود یا باید وبلاگ نویسی رو کنار بزارم و یا تغییرات اساسی در موضوعات و نحوه نگارش و بقیه موارد وبلاگ ایجاد کنم.
هرچند که اسم این وبلاگ خاطرات منه و سعی میکنم خاطرات روزانه امو با همون زبان خودم بنویسم تا برای خواننده سخت نباشه و خواننده بتونه با مطالبم ارتباط برقرار کنه.
اما اگر ببینم بازخوردی از خواننده ها ندارم به این نتیجه میرسم که بیهوده مینویسم.
بنابراین لطفأ نظرات خودتون رو با من در میون بزارید.