دو هفته هست که مامانم میگه بریم خونه برادرا و خواهرم برای تشکر از زحماتی که در مدت بیماری من کشیدن. نمیدونم چرا ولی اصلا حال و حوصله اینکارو ندارم. هر بار به یه دلیل و بهانه ای به آینده انداختم اینکارو. 

امشب برادر کوچیکم اومد خونمون و گفت دارن میرن خونه برادر بزرگم یه سر بزنن، مامانم هم گفت پس ما هم میایم.

خلاصه که امشب اولین مهمونی بعد از جراحی تعویض مفصل لگن، رفتم خونه برادر بزرگم. 

یه مهمونی معمولی، خودمونی و کوچیک، به صرف بستنی و میوه و چایی. 

چراشو نمیدونم ولی خیلی حس و حال مهمونی ندارم. هنوز رو به راه نشدم. دل و دماغم سر جاش نیست. نمیخوام تو جمع باشم. نمیخوام جواب تلفن بدم. نمیخوام با فامیل صحبت کنم. نمیخوام مهمونی برم. نمیخوام مهمون بیاد خونه امون.

نمیدونم برای شما هم اتفاق افتاده یا نه ولی برای من چندین بار تابحال اتفاق افتاده که یه لباس نو خرید کردم یا هدیه گرفتم و بعد از چندبار پوشیدن، اون لباس یا پاره شده، یا سوراخ شده یا تار و پودش از هم گسسته شده اونم خود به خود. 

بدترین نوعش این بود که عموم اینا داشتن از مکه میومدن و من رفتم یه شلوار کتون مشکی نو خریدم که واسه مهمونی بپوشم. روز موعود فرارسید و من شلوار رو پوشیدم و کلی هم به خودم رسیدم. قبل رفتن خم شرم که یه چیزی رو بردارم، یه صدایی شبیه جر خوردن پارچه شنیدم، لباسای تنمو چک کردم و چیزی ندیدم.

چشمتون روز بد نبینه، رفتیم خونه عموم اینا و اونجا اوموم بشینم که یهو جلوی اونهمه مهمون دوباره صدای جر خوردن اومد و همه به من نگاه کردن. رفتم تو اتاق دختر عموم و دیدم واویلا، قسمت باسن و فاق شلوارم تار و پودش باز شده و پاره شده اونم از همه طرف.

خواهرمو صدا کردم و وقتی دید گفت مگه این شلوار و تازه نخریدی؟ گفتم اره و این اولین باره که دارم میپوشمش.

خلاصه شلوار به هیچ وجه قابل استفاده نبود و از اونجایی که خانواده عموم هم لباساشون سایز من نبود، یه شلوار تو خونه ای دادن به من که اندازم بشه.

حالا من با یه بلوز رسمی و یه شلوار تو خونه ای به تک تک مهمونا توضیح میدادم که به خدا شلوارم نو بود.